داستان کسی که می‌پرسد: در باب سینمای محمدرضا اصلانی

«داستان کسی که می‌پرسد» شامل ۳۱ مقاله «در باب سینمای محمدرضا اصلانی» است که توسط اندیشمندان برجستۀ حوزه‌های مطالعات سینمایی، نقد ادبی، مطالعات فرهنگی و… نگاشته شده است. اصلانی، سینماگر، شاعر و نویسنده‌ای عمیق و چندبعدی است که در سینمایش «از جام حسنلو  تا واپسین فیلم‌ها، یک خط منسجم فکری را در زمینة فلسفه، حس شاعرانه و استفاده از سینما به مثابة ابزاری برای بیان فلسفی-شاعرانه می‌توان مشاهده کرد» (ناصر فکوهی).  به عقیدۀ امیرعلی نجومیان، اصلانی در فیلم مستند تهران هنر مفهومی، نوعی ژانر «سمفونی شهری»، خلق می‌کند که در آن «تهران تبدیل به اثری هنری شده [است]، پس تهران خود سینما است و به این تعبیر این فیلم، فیلمی دربارۀ تهران نیست، فیلمی دربارۀ سینماست.» در واقع، «در فیلم‌های اصلانی نخست حواس تحریک می‌شوند،  دوم حس‌ها بازسازی می‌شوند، سوم تصدیق‌ها صورت می‌گیرند، چهارم وجدان استعلایی به وجود می‌آید، پنجم خودآگاهی است و در نهایت شناخت ابژکتیو صورت می‌گیرد» (حمیدرضا اردلان). اصلانی نه‌تنها خالق سینمایی شاعرانه و فلسفی است، پژوهشگری تیزبین نیز هست. احمد الستی معتقد است کتاب دگرخوانی سینمای مستند، نوشتۀ محمدرضا اصلانی، به سینما محدود نمی‌شود، بلکه با اشتیاقی ناشی از تجربۀ زیستۀ اصلانی در آن سال‌ها، تاریخ تحولات هنری ایران، به‌خصوص دهۀ چهل، را نیز مرور می‌کند.